Święta bez dziadka #Blogmas 4

     Boże Narodzenie. Nikomu chyba nie trzeba przedstawiać tego święta. To niezwykle przyjemne, że samo brzmienie tych słów przywodzi na myśl skojarzenia z ciepłem, rodzinną atmosferą, tym co piękne i dobre.

W grudniowym czasie pełnym przygotowań, lekkiego szaleństwa oraz szczypty mniej lub bardziej dającego się we znaki zdenerwowania, spowodowanego tym, że ciasto nie wyrosło, przypaliła się kapusta, a światełka na choince coś przygasają, staramy się skupiać na chwili obecnej. To co jest teraz lub to, do czego ma dojść niebawem staje się priorytetem i zajmuje nasze myśli niemalże przez cały miesiąc, lecz mimo zabiegania, warto przystanąć na moment, by wspomnieć tych, niegdyś najbliższych, którzy tym razem nie zasiądą za nami przy wigilijnym stole. Od wspominania zmarłych, jest święto zmarłych - to możecie sobie pomyśleć czytając ów przydługi, blogmasowy wstęp. W uważam jednak, że każdy czas jest dobry, by powspominać, dlatego dziś przychodzę do Was z tym niezwykle ważnym i wyjątkowym dla mnie wpisem.

Klaudia Czerwińska

To będą pierwsze takie święta. Nie twierdzę, że mniej magiczne, gorsze, broń Boże. Po prostu zupełnie inne.

Do umycia mam około dwudziestu filiżanek, a każda z nich utwierdza mnie w przekonaniu, że za nic w świecie nie chcę niczego kolekcjonować. Porcelanowe spodki przekrzykują się dźwięcznie, jakby chciały mi podpowiedzieć, do której filiżanki pasują, z którego miejsca zostały zabrane. Ta bliżej telewizora, ta przy ramie obrazu, z lewej, z prawej, mniejsze z przodu – większe z tyłu, przestrzeń adekwatna do rozmiaru. Lekko poza serwetką, na serwetce, źle. Pomarańczowa zasłania dekoder – nie da się przełączać kanałów z kanapy, a święta bez telewizora przecież nie mogą istnieć. Skąd będę wiedziała, że mogę już zacząć jeść barszcz? Czterdzieści dwie minuty – tyle średnio zajmuje mi mycie, układanie i przekładanie filiżanek. Tak, mierzę czas, bo szczerze nie cierpię tego rytuału. Całe szczęście, święta są tylko dwa razy w roku. Nie, żeby mama nie pucowała kolekcji częściej, po prostu w tym magicznym okresie, wątpliwy zaszczyt z niewiadomych przyczyn przypada mnie. Coś jest nie tak. Jeszcze o tym nie wiem, bo jeszcze nie spojrzałam do miski, w której suszyłam nieszczęsne spodki. Zerkam. Teraz już wiem i Bóg jeden wie (albo raczej czort), gdzie się podział cholerny porcelanowy talerzyk, taki w srebrne kwiaty, z napisem „Made in Poland” na odwrocie. Jak kamień w wodę, talerz w  wodę, przepadł. Był, a teraz znikł i uporczywie go nie ma – jak pisała poetka. Smutną, samotną filiżankę, która się ostała, albo raczej ocalała, bo nie znikła – a przecież mogła razem z talerzykiem runąć z wieży, którą wcześniej poukładałam w misce licząc na to, że doniosę wszystkie w całości do kąpieli i z powrotem. Ale nie dziwię się filiżance, że się nie rzuciła z mojego Mount Everest w skali jeden do iluś tam. Talerzyk też przecież nie runął, więc czemu ona miałaby iść w przepaść samotnie? Bo wiadomo, jakby on poszedł, to też by poszła, a tak to – bez sensu. Szkoda. Gdyby tylko  spadł, to można byłoby  posklejać jakoś, a teraz co tu sklejać, jak niczego nie ma. Ni krzty, ni odłamka. I próbuję podmienić na jakiś inny. Porcelanowy, tylko biały, bez kwiatów, ale to tak nieładnie. Kompozycja się nie zgadza – no i liczba talerzyków, i tak ogólnie czegoś tu brakuje. Konkluzja – bez niego jest brzydko.

Ale z czasem będzie ładniej. Wzrok się przyzwyczai, na przód wystawi się te kompletne i będzie całkiem dobrze. Goście nie przyuważą pustki, tylko stali domownicy będą pamiętać, miejmy nadzieję, że nie jedynie od święta, że coś tam kiedyś było inaczej.