Złote rady

     Zazwyczaj staram się aby moje wpisy miały pozytywny wydźwięk. Podejmuję próbę rozważań na temat egzystencji i staram się kończyć teksty czymś, co  wpłynie na czytelnika, zmotywuje go. Kiedy przychodzą gorsze dni, chwile, w których znów czuję, że leżę na samym dnie rozpaczy, przeglądam własne posty i zastanawiam się kim była osoba, która je pisała. Czy to naprawdę ja? Czy potrafię być tak pozytywną istotą? Jestem zdolna do patrzenia w przyszłość z nadzieją? Nierzadko trudno mi w to uwierzyć. 

     W chwilach zwątpienia przychodzi mi do głowy myśl, że nie mam prawa udzielać rad skoro sama jestem beznadziejna. Nie powinnam stanowić dla kogoś przykładu przez to, że sama oczekuję od siebie zmian. Często nie chcę być tym kim jestem i popełniać błędów, które popełniam. Na szczęście zawsze po chwilach dziwnego zawahania nastroju przychodzi światło, które rozpędza burzowe chmury. Gdy wyleję już morze łez czuję się lepiej, a w fazie końcowej dochodzę do wniosku, że jeśli nie powinnam się wypowiadać, bo sama nie jestem idealna, to tak naprawdę nikt nie powinien się odzywać. Ludzie sukcesu, "szczęściarze" i "pechowcy", wszyscy doświadczają porażek, złego nastroju i gorszych chwil w życiu, nie odbiera im to jednak prawa do mówienia o rzeczach dobrych. Nie ma znaczenia ile razy upadłeś, znaczenie ma ile razy się podniosłeś, więc jeśli udało Ci się wygrać walkę, przezwyciężyć przeciwności lub chociażby podjąć wyzwanie - mów o tym. Opowiadaj, motywuj innych i bądź przykładem.  Wolę słuchać złotych rad od  ludzi, których droga była wyboista i kręta, niż od nieskazitelnie czystych, aczkolwiek fałszywych nauczycieli życia.