Misunderstood?

     Nic nie jest dane nam na zawsze. W niczym nie będziemy trwać wieczność. Z takim przeświadczeniem podchodziłam do większości spraw. Odkąd pamiętam nie wierzyłam w nieskończoność. Żyłam w przekonaniu, że jeśli coś jest nam teraz dane, za jakiś czas zniknie i albo nie pozostawi po sobie śladu, albo stanie się bolesną zadrą. Miewam problemy z obdarzeniem kogoś zaufaniem. Niezależnie od ilości słów, przekonujących mnie o tym, że nie zostanę sama, nie potrafię uwierzyć. Czuję lęk przed byciem opuszczoną. Martwię się, że coś stracę jednak mam świadomość, że ten strach nie prowadzi do niczego dobrego. 

    Jak większość z nas chciałabym tworzyć ciekawe treści, być oryginalna, wyrwać się ze wszystkich wzorów i kanonów.  Chciałabym móc zlepić swoje niepoukładane myśli w jedną spójną całość. Nie poruszać oczywistych tematów. Nie wypowiadać się w dziedzinach, które zbyt głęboko wnikają w moją prywatność. Chciałabym posiadać pulę epizodów gotowych do opisania. Pragnę by nie wszystkie teksty, które piszę kończyły się refleksją na temat egzystencji i przemijania, by nie były smutne (...) Niesamowicie błahe wydaje mi się poruszanie takich tematów, snucie wywodów i zadawanie pytań, które przede mną zadawało już tyle pokoleń. W swojej próbie zrozumienia świata popełniłam błąd, mianowicie, przez długi czas tkwiłam w przekonaniu, że każda istota myśląca zajmuje się filozoficznymi rozterkami i że każdy człowiek szuka odpowiedzi. Dziś wiem, że tak nie jest. Każdy z nas widzi rzeczywistość inaczej. 

 

     Często spotykam się z niezrozumieniem. Moje myśli wybiegają daleko w przeszłość i nieznaną nikomu przyszłość. Wśród ludzi czuję się obco. Wrażenie, że ilekroć coś powiem lub napiszę, spotkam się ze złą interpretacją moich słów, stanowi dla mnie blokadę. Wiele moich tekstów nigdy nie ujrzało światła dziennego, duża część moich prac została skrzętnie ukryta przed najbliższymi. Nie wiem z czego może wynikać ten niepokój. Gdy ktoś znajomy lub powiązany ze mną analizuje to co napisałam czuję dreszcz, napięcie i stres. Dużo łatwiej przychodzi mi publikowanie treści do wglądu nieznanym mi odbiorców. Być może wynika to z mojego zamknięcia, nie chcę dopuszczać do moich emocji ludzi, którzy mogliby to w jakiś sposób wykorzystać. W tym momencie po raz kolejny na jaw wychodzi jak nieufną jestem osobą. Wszystko co tworzę jest odzwierciedleniem moich uczuć, prawdziwych, niczym nie spętanych. Niechęć do wychylania się przed szereg zdecydowanie nie sprzyja mojemu rozwojowi. Dzisiejszego wpisu nie zakończę puentą ani „złotą myślą”. Pozwoliłam sobie zapełnić braki w tym poście kilkoma zdjęciami z podróży. 

Na koniec pytanie do Was: Czego od siebie oczekujecie? Jesteście zadowoleni z rzeczy, które tworzycie?