Little Unsteady

     Siedząc w samolocie spoglądałam przez niewielkie, owalne okienko.  Kontury budynków rozpływały się pod warstwą chmur, ląd stawał się coraz bardziej odległy. Zdałam sobie sprawę, jak szybko upłynął czas. Uparcie próbowałam dostrzec wieżę Sky Tree, by po raz ostatni poczuć aurę tego miejsca. Chciałam powrócić do chwili, gdy siedziałam na ciepłym betonie i oddychałam tamtejszym powietrzem.

     Przez cały pobyt w Japonii bałam się, że nie będę w stanie wykorzystać czasu, który było dane mi tam spędzić. Towarzyszyło mi uczucie niespełnienia, miałam wrażenie, że Ziemia kręci się znacznie szybciej niż zazwyczaj. Wiedziałam, że powinnam chłonąć, żyć szybko oraz zapisywać w pamięci i na fotografiach każdy widziany szczegół. Było to nie wykonalne, nie dla mnie. Starałam się patrzeć przez obiektyw aparatu jak najczęściej, ale znacznie większą przyjemność sprawiała mi obserwacja niczym nie przysłoniętą parą oczu. Nigdy nie interesowała mnie fotografia, nie znam się na tym dlatego czułam na sobie większą presję. Chciałam uwiecznić każdą chwilę, by po powrocie do domu móc przekazać swoje doświadczenia najbliższym. Spacerując po ogrodzie znajdującym się przy jednej z buddyjskich świątyń zrezygnowałam całkowicie z sięgania po aparat. Wzięłam głęboki oddech i zdecydowałam, że jedyne zdjęcie jakie dziś zostanie przeze mnie wykonane, to te w mojej  pamięci. Opowieść nie zawsze pozwala  odzwierciedlić nasze uczucia. Niektóre rzeczy trzeba po prostu pokazać, mimo to myślę, że sprawny pisarz-artysta posługując się jedynie słowem będzie w stanie opisać świat tak, aby stał się on bardziej atrakcyjny dla odbiorcy.

 

     Wracając do chwil ulotnych, wielokrotnie nawiedzała mnie myśl mówiąca: „Teraz jesteś tutaj, niedługo wrócisz do domu, a jedyne co Ci zostanie, to wspomnienia. Będziesz żałować tego, czego nie zrobiłaś”. Mimo świadomości, że pewnie tak będzie, nie mogłam się podnieść. Jak pisałam wcześniej, to było niewykonalne. Starałam się cieszyć, przez wiele chwil moja radość była prawdziwa, jednak dołująca myśl krążyła w mojej głowie i nie mogłam się od niej uwolnić. Miałam do siebie pretensje, że nie potrafię być szczęśliwa nawet w momencie, gdy spełniam swoje największe pragnienie. Moim problemem jest świadomość, że wszystko co dobre szybko się kończy. Być może jestem pesymistką. Dlaczego nie potrafię cieszyć się momentem? Ponieważ wiem, że za chwilę ta chwila będzie jedynie wspomnieniem. Właśnie. Wspomnienia. To rzecz, która teraz mnie trzyma, która sprawia, że mój uśmiech jest prawdziwy. Dzięki obrazom, które zapisały się w mojej pamięci czuję się dobrze. Powracając do fotografii, przypominając sobie z pozoru nieznaczące szczegóły czuję, że to wszystko wydarzyło się na prawdę.

 Lubicie mieć wszystko zaplanowane czy wolicie spontaniczne działania?