Take me back...

     Tokyo na każdym kroku przypominało mi o swojej wielkości. Tłumy ludzi przemierzające ulice, ogrom samochodów, skomplikowane linie metra przecinające miasto w każdą z możliwych stron i przede wszystkim nigdy nie gasnące światła. Tak można opisać to miejsce jednak jakże skrótowy jest to opis. 

     Obserwując zachód słońca i budzące się neony ze szczytu wieży widokowej Sky Tree (634m) czułam, że jest to najpiękniejszy z obrazów, jakie kiedykolwiek ujrzałam. Zdałam sobie sprawę, że tak wielka metropolia nigdy nie śpi. Od zawsze moim marzeniem było życie w wielkim mieście. Jedni kochają przyrodę, ciszę i spokój, to zdecydowanie nie moje klimaty, ja kocham Tokyo.W miejscach pełnych ludzi odpoczywam, czuję się wolna, gdy dookoła mnie toczy się miliony innych żyć. Przestrzeń jaką zajmuje miasto jest niewyobrażalna. Poczucie, że jestem tylko jedną z niezliczonej liczby osób wokół, budzi pewien lęk, jednak znacznie silniejszym odczuciem była wzbierająca we mnie ekscytacja. Nie potrafię  wytłumaczyć, dlaczego czuję się tak dobrze, gdy mam przed oczyma widok z jednego z  najwyższych punktów w Japonii. Dlaczego podnieca mnie to bardziej, niż cokolwiek innego? Spacerując nocą miedzy ulicami Tokyo byłam szczęśliwa. Poczucie wolności, fascynacja, zachwyt odurzały mnie na tyle, że nie czułam zmęczenia. To uczucie towarzyszy chyba ludziom, którzy spełniają swoje marzenia, jeśli tak, chcę je spełniać częściej. Chcę czuć się tak wspaniale, oddychać miejskim powietrzem i dotykać betonu, który nie ostygł jeszcze po upalnym dniu. Spoglądając w gwiazdy wiedziałam, że jestem daleko od domu, mimo to czułam się jak u siebie. Czułam, że choć z jednej strony jestem sama, to nie jest to samotność, która często towarzyszyła mi, gdy byłam wśród bliskich.

Do jakich miejsc lub chwil Wy chcielibyście wrócić?