Tu naprawdę straszy!

    Tego wieczora ulice zdawały się być pogrążone w głębokim śnie. Budynki straszyły przechodniów ponuro stercząc nad brudną rzeką, pełną śmieci i niezidentyfikowanych przedmiotów. Mimo, iż zegar pokazywał dopiero dziewiętnastą panowała ciemność, której rozproszyć nie zdołały nawet pojedyncze latarnie. Nic dziwnego, że wszędzie dominował mrok, wiosna stawiała dopiero pierwsze kroki. Marcowa aura chłodnych powiewów panująca w owym czasie zdecydowanie nie należy do moich ulubionych. Poza mną i mamą na ulicy nie było żywego ducha, bo trudno żywymi nazwać tych, którzy nas mijali. Brzmi jak wstęp do opowieści grozy? Skojarzenie wcale nie jest błędne...

         Nowa Ruda nigdy nie była widziana przeze mnie jako miejsce pełne perspektyw, potencjału, możliwości. Odkąd pamiętam marzyłam o tym, by wyrwać się do "lepszego świata", poczuć woń tętniącego ambicją miasta. Moje małe, urokliwe, lecz biedne miasteczko mimo, iż budzi we mnie swego rodzaju nostalgię niewątpliwie można nazwać Miastem Duchów.

     Ludzie toczący się ulicami monotonnym, koślawym krokiem przypominali zombie, tylko że oni zamiast gonić za mózgami podążali w kierunku sklepu monopolowego. Twarze zmęczone, zaniedbane, sine napawały mnie przerażeniem, lecz uczucie, które wtedy mną zawładnęło opisałabym raczej jako rozczarowanie. Czuję się samotna.  Pośród osób codziennie spotykanych na ulicach szukam twarzy, tej jednej, która dałaby mi nadzieję na to, że istnieje ktoś taki jak ja. Osoba żądna wiedzy, rozwoju, z zainteresowaniami i z głodnym nowych doświadczeń wzrokiem. Zamiast oczekiwanej otwartości i zrozumienia widzę tłum, żałosną masą przesuwającą się z jednej płytki chodnikowej na drugą, zmierzająca tylko w jednym kierunku  - ku upojeniu prostactwem, alkoholem, używkami. Noworudzkie realia dobitnie uświadamiają mi, że miejsce z niegdyś prężnie funkcjonującą kopalnią i zakładami włókienniczymi stało się umieralnią. Próby ukulturalnienia społeczeństwa, zapewnienia rozrywki na poziomie wyższym niż piwo pod trzepakiem są daremne. Ludzie inteligentni uciekają stąd jak najdalej w pogoni za aspiracjami i nie ma się co dziwić, kto chciałby trwać w tak lakonicznym środowisku, w którym sztuka, nauka i dynamika przegrywają z patologicznymi zachowaniami, przemocą, pogardą dla wszelkich wartości. Rzeczą najbardziej dla mnie tragiczną w przekwitaniu Mojej Nowej Rudy okazała się  postawa ludzi bliskich mojemu rocznikowi. Tutaj mało kto chce zmiany, a jeśli już znajdzie się osoba, która jej pragnie nie jest w stanie nic zdziałać w pojedynkę. Młodzież woli spędzać czas imprezując, upijając się do nieprzytomności, robiąc dzieci i wychowywać je (a raczej ignorować wychowanie) na kolejne pokolenie niemyślących istot. 

    Mam świadomość, że ten problem nie dotyczy tylko mojego okręgu. Nierzadko odnoszę wrażenie, że doszło do poważnego błędu, za sprawą którego upodlenie społeczeństwa stało się rzeczą tak powszechną i zwyczajną. A może to po prostu ludzka mentalność...

Photo: Piotr Barański Fotografia

*Wpis wyraża subiektywną opinię oraz odczucia wezbrane pod wpływem impulsu. Nie ma na celu urażenia nikogo.