Nemo

     Kim jestem? Nie interesują mnie plotki na mój temat, choć czasem chciałabym wiedzieć jak postrzegą mnie ludzie z mojego otoczenia. Małomiasteczkowe społeczeństwo, a raczej pokolenie dobrze mi znane, coraz rzadziej o mnie wspomina. Być może dlatego, że w pewien sposób odizolowałam się od nich. Powodem może być też moja  głuchota na słowa płynące z ust osób, które mnie nie obchodzą. 

Photo: Klaudia Czerwińska

      Kim jestem dla rodziny, która jest przy mnie, lecz tak naprawdę często sprawia wrażenie jakby była mną rozczarowana? Dla tych ludzi, którzy trwają, choć wydają się stać nieco zboku, nie wtrącać się zanadto, dawać mi wolny wybór i pozwalać istnieć po swojemu.

      Kim jestem dla przyjaciół rozrzuconych po świecie - bynajmniej już nie moim? Oddalonych, a jednak bliskich duchem, wspierających mnie i dających nadzieję na to, że kiedyś również wyrwę się z tego smutnego miejsca. 

     Kim jestem, gdy mijasz mnie na ulicy? Nasze spojrzenia spotykają się, ale ty odwracasz nerwowo wzrok. Czy tak niekomfortowe jest nawiązywanie kontaktów? A może boisz się, że w mojej zmęczonej bezsenną nocą twarzy i oczach przeszklonych łzami dostrzeżesz siebie... Nie znasz mnie i prawdopodobnie nigdy więcej się nie zobaczymy, lecz oboje wiemy, że jeden gest może to zmienić. 

     Kim jestem, a raczej kim byłam, dla ludzi, których już z nami nie ma? Czy pomarszczona twarz mogła dostrzec we mnie coś więcej? Może dla minionych pokoleń byłam nadzieją na lepsze jutro lub wręcz przeciwnie - budziłam zgorszenie. 

     Kim jestem dla siebie skoro tyle dni i nocy spędziłam na rozmyśleniach o tym, czym jest życie? Jeśli poświęciłam tak dużo czasu, by dowiedzieć się czegoś o sobie powinnam przynajmniej domniemać. Zamiast tego coraz częściej wydaje mi się, że mam na imię Nikt.

"Nemo"(łac. Nikt)