Gatunek ludzi nieszczęśliwych?

     W internecie znajdziemy mnóstwo motywujących wpisów, inspiracji, porad jak żyć. Nie trzeba się nawet specjalnie wysilać, by poszukiwania postów o tej tematyce zakończyły się sukcesem. Jako, że jestem osobą nieco pesymistyczną (chodź ja wolę określenie umiarkowanego realizmu),  a mój obecny stan psychiczno-emocjonalny można  opisać jako dekadentyzm usytuowany w środku bieżącego dziesięciolecia, przedstawię Wam kilka porad, które otworzą Was na prawdziwe szczęście. Brzmi banalnie?

     Po pierwsze zastanów się dlaczego chcesz być szczęśliwy. Czy przeszkadza Ci ciągnąca się za Tobą czarna chmura smutku? Nie odpowiada Ci zła aura, którą pozostawiasz na długi czas po tym, gdy opuścisz pomieszczenie? A może uznałeś, że szczęście ma ładny kolor i chciałbyś je posiadać, bo lubisz brokat? Nie lubisz różowego? Więc problem z głowy, szczęście nie jest Ci potrzebne. 

     Gdy już zastanowisz się, czy to całe szczęście aby na pewno jest Ci niezbędne do życia przychodzi czas na krok drugi. Teraz skup się, to bardzo ważna zasada więc istotne jest abyś dobrze ją zapamiętał! Najwięcej radości doświadczysz w tedy, gdy zrobisz komuś przykrość. Robienie świństw drugiej osobie, szydzenie, rzucanie kłody pod nogi to coś, co na pewno Cię usatysfakcjonuje. Przecież jeśli Tobie coś się nie udało, nie ma powodu, by ktoś inny miał z górki. Utrudniaj, zatrzymuj, knuj, a gwarantuję Ci, że będziesz uradowany tym, że nie tylko Ty jesteś nieudacznikiem. 

     Kolejny krok będzie od Ciebie wymagał aktorskich zdolności na naprawdę wysokim poziomie. Stań się istną (lub istnym) Drama Queen. Przejmuj się każdą drobnostką, płacz, histeryzuj, lamentuj. Niech wszyscy widzą jak jesteś smutny i rozżalony. Wskazane jest też dzielenie się brakiem chęci do życia na portalu społecznościowym. Przecież gdy będziesz tak wyć i wyć to w końcu ktoś się zlituje i rozwiąże problem za Ciebie. 

     Mimo, iż sposobów na to cholerne szczęście jest jeszcze wiele, ja mam dla Ciebie już ostatnią wskazówkę, a brzmi ona następująco: Pod żadnym pozorem nie ciesz się z małych rzeczy. Prawdziwą radość osiągniesz jedynie kupując samochód za milion monet, markowe ubrania i posiadając setki lajków na Facebooku. Wschód słońca, uśmiech na twarzy babci, czekoladki, spacer z psem, zapach kwiatów? Jakim trzeba być świrem, by doceniać takie drobiazgi. Tylko stawiając żądania nie możliwe do zrealizowania osiągniesz pełną satysfakcję. Kto by przejmował się małymi krokami, liczy się jedynie duszy sus prosto w przepaść...

*Post objęty ironią, nie należy traktować go zbyt dosłownie.